Pierwsze i ostatnie oblicze zła (ItaSaku) cz. 1

Jednopartówka pt: 
„Pierwsze i ostatnie oblicze zła” (ItaSaku) cz.1

„Ból jest wielką tajemnicą;

Bez miłości nie ma życia,

Bez bólu nie ma miłości”

N. Salvaneschi

Wiem już co nieco o życiu w tych czasach. Nie ma miłości za to jest władzą, żądza, pieniądze i pożądanie.  Nic w XXI wieku nie istnieje, kiedyś wyglądało to całkiem inaczej. Miłość była jak kwiat, który ma zakwitnąć w życiu ludzi. W tych czasach jest naprawdę inaczej, wszyscy zachowują się egoistycznie. Każdy myśli o sobie! Ludzie – to najgorsze zło!!

Ludzie nie wierzą w takie istoty jak demony, wampiry czy wojowniczki. Wiem, że to głupie, ale wierzę w nich! W końcu od czegoś musiały powstać wszystkie legendy i tajemnice związane z światem ludzkości. Jestem pewna, że miedzy ludźmi ukrywają się istoty magiczne. Istnieją nawet sklepy, które o tym opowiadają.

Moi rówieśnicy w szkole uważają mnie za nawiedzoną oprócz paru chłopaków. Oni po kryjomu też w to wierzą, ale nie przyznają się przy ludziach. Jestem samotniczką, gdy nie każdy mnie lubi. Uważają, że mam do czynienia z diabłem bo wierzę w takie pierdoły jak wampiry.

Chodzę nawet do sklepu z takimi rzeczami, gdzie są różne przedmioty na ten temat. Nigdy nie trafiłam na rzeczy, które mi się przypodobają. Może teraz coś się znajdzie. Z szkoły nie mogę się zwolnić, ale niedługo pójdę do tego sklepu. Siedziałam czekając na kolejną lekcję. Rozmowy były głośne, jak na każdej lekcji. W dodatku jutro idziemy zwiedzać zamek demona. Tak, mówi się, że należał do demona, który jest tam zamrożony od setek lat. Jego ciało jest nie naruszone od lat, a nikt nie wie w jaki sposób jest zamrożony.

Do pomieszczenia wszedł nauczyciel stojąc blisko biurka. Wiedziałam, ze chce zacząć swoją przemowę. Czekał aż wszyscy zajmą swoje miejsca.

-Zaczynając, jutro spotykamy się punkt dziesiąta przed szkołą, z której pojedziemy prosto do zamku. Każdy ma się zjawić kto się zapisał. – wszyscy spojrzeli na mnie. I zaczną się plotki, że też idę. To jej żywioł, co? Pewnie. Możecie tak mówić. – Zaczynamy lekcję. – lekcja toczyła się bardzo szybko. Nie robiłam nic, tylko słuchałam. Tyle mi wystarczyło! Nie wiem jak mam zareagować na temat tego wszystkiego. Zamek mieści się na mrocznym wzgórzu, lecz jest objęty ochroną. Jest zaliczany do zabytków państwowych. Wiem tyle, że z początku były plany aby powstał z tego hotel. Jakoś plany zostały zrujnowane, gdy nie mogli przestawić posągu. Jestem dziwnie przekonana, że jutro coś się stanie i nie będzie to miłe.

-Psyt.. Sakura. – spojrzałam na krótkowłosego bruneta. Spojrzałam na niego z lekkim uśmiechem – Jutro pokażę ci coś ciekawego w tym zamku. Tam jest mnóstwo ciekawych rzeczy, które cię zainteresują. Uwierz mi.

-Dobrze. – uśmiechnęłam się odwracając głowę w stronę okna na którym odbijała się moja sylwetka.

Długie włosy lekko kręcone zawiązane w kitka, grzywka opadająca na lewy bok. Oczy koloru ciemnej zieleni, na nosie okulary. Nie nosiłam skąpych rzeczy odsłaniające moje ciało. Biała koszula zapięta na ostatni guzik, luźny krawat a na to bezową bluzkę i czarne spodnie. Nie byłam kobietą, która ubiera się dla mężczyzn. Chciałam być sobą i niech tak pozostanie. Nie wiem czemu, ale rodzice zabraniają mi kolegowania się z brunetem mówiąc „To demon”. Nie zachowuje się źle, więc dlaczego go tak nazywają? Jest wspaniałym facetem. Sądzę, że mają przede mną tajemnicę. Tylko jaka? Sasuke – tak się nazywa mój przyjaciel – jest przystojnym brunetem z ciemnymi oczami. Kobiety lecą na niego jakby był jedynym mężczyzną na świecie. Często – gdy jest słońce – nosi okulary przeciwsłoneczne. Ma chyba światłowstręt. Skóra biała – u nikogo jeszcze nigdy takiej nie widziałam. Wiem jedno, z nim mogę się trzymać. Zawsze był po mojej stronie! Nigdy się nie odwrócił.

Dobrze, że to jest ostatnia lekcja. Spokojnie pójdę do domu nie przejmując się niczym i nikim. Rodzice w pracy, więc będę mogła odpocząć. Zawsze mnie zmuszają do czytania pewnych archiwów, które są w piwnicy. Nie jesteśmy bogatą rodziną, ale mamy swoje tradycje. Nie wiem dlaczego każą mi wszystko czytać skoro dotyczy to demonów? Hm.. Dziwne. Zawsze mi powtarzali, że one nie istnieją. Nie wiem o co im chodzi, abym czytała po parę godzin o jakiś wojownikach i wojnach z demonani, które miały miejsce parę tysięcy lat temu.

Poczułam lekki ból głowy – w tym momencie zabrzmiał dzwonek obwieszczający koniec lekcji – trzymałam się z głowę. Dziwny ból. Pierwszy raz takiego doświadczyłam. Schowałam swoje książki do torby z grymasem na twarzy. Świat zaczął wirować coraz bardziej. Położyłam głowę na ławce czując przyjemne zimne. Przymknęłam powieki.

Niedługo się spotkamy! Ono jest nie uniknione, dowiesz się już niedługo o swojej przyszłości.

Wstałam szybko słysząc aksamitny baryton. Co jest? Rozejrzałam się po pomieszczeniu, ale nikogo nie było, jedynie meble szkolne i parę zniszczonych, starych książek. Patrzałam jedynie w przestrzeń czując jak moje dłonie drżą. Ten głos był bardzo podobny do głosu demona ze snów. Tak, posiadam sny, które we mnie wzbudzają dziwne dreszcze. Z początku nie było tak źle. Każdy sen z biegiem czasu stawał się straszniejszy od poprzedniego. Jeśli to jest ten mężczyzna, który do mnie przemawiał nie skończy się dobrze!

Spojrzałam na dłonie, które drżały przez cały czas. Każdej nocy budziłam się w środku nocy cała spocona drżąc ze strachu. To był zły znak. Od wieku czternastu lat tak mam jakby przewidywała co się stanie w danym momencie. Przez to uratowałam dziewczynkę poświęcając siebie, lecz jakimś sposobem wyszłam tylko ze złamaną ręką. Może dlatego każdy mówi, że jestem wysłannikiem szatana? Już sama nie rozumiem dlaczego wszyscy uważają mnie za inną od siebie.

Wyszłam z klasy idąc korytarzem, gdzie jeszcze byli uczniowie. Podążali za mną wzrokiem patrząc wściekle? No co jest? Nie powinno tak być, prawda? Jestem tylko zwykłym człowiekiem, a oni zachowują się tak jakbym była ich najgorszym wrogiem. Może jestem odludkiem w tej szkole. Zawsze się taki ktoś znajdzie.

Zacisnęłam dłonie w pięść.

Biegłam przed siebie, lecz wszyscy zdążyli mnie namierzyć. Moje różowe włosy były dobrze rozpoznawane w szkole. Wybiegłam na chodnik by w końcu zapuścić się w ulicę, gdzie nikt mnie nie rozpozna. Założyłam na siebie kaptur  by nie być rozpoznawalna. Musiałam dobrzeć do domu. Założyłam na ramię torbę

-Ojcze uczyłeś mnie jak walczyć, dlaczego? Potrafię się szybko przemieszczać, a muszę grać idiotkę. Dlaczego mnie uczyłeś. Czyżbyś wiedział, że moje  życie odwróci się do góry nogami? Słyszysz mnie!! – krzyknęłam do góry. Zacisnęłam dłonie w pięści. On mnie nigdy nie wysłucha. Zginał rok temu w wypadku samochodowym, a jego ciało doszczętnie się spaliło. Tak mówią, ale jakoś nie potrafię w to uwierzyć.

Wdrapałam się po wysokich kratach. Przeskoczyłam na drugą stronę odchodząc skrótem do domu by nie przechodzić koło domu moich wrogów. Nie wiem czy warto tam się pojawiać, bo przecież to może być najgorszy dzień. Doszłam do domu, który przypominał zamek. Zauważyłam, że samochód stoi na podejdźcie. Rodzice są w domu?

Moja matka jest modelką, a ojczym – znalazła go sobie przypadkiem – pracuje jako bibliotekarz. Zna wiele legend o demonach, najwięcej o zamku. Dlaczego? To była jego praca. Robił na temat tego projekt. Lecz wszystkiego jeszcze się nie dowiedział. Weszłam do domu.

-Wróciłam! – rozebrałam buty wchodząc do salonu, w którym siedzieli jacyś ludzie z rodzicami - Nie będę przeszkadzać. – odeszłam i oparłam się o ścianę zjeżdżając po niej. Plecy zaczął przeszywać ból, który był podobny do tego ze snów. Wstałam z wysiłkiem po drodze zwalając doniczkę z kwiatem. Znów upadłam z hukiem uderzając się o szafkę w głowę.

-Sakura! – usłyszałam głos matki. Próbowałam się unieść, ale to było na nic. Poczułam jak ojczym bierze mnie na ręce. Szliśmy do mojego pokoju, który mieścił się na parterze. Spojrzałam na niego. Widziałam poważny wyraz twarzy ojczyma, który był bardzo tajemniczy. Wygięłam się w łuk, gdy położył mnie na łóżku.

-Powinniście jej powiedzieć o tym kim jest i komu została oddana przed narodzinami. Ile to lat minęło odkąd jesteście jego sługami? Jej matka wyrzekła się nawet ojca dziewczyny dla jej dobra, prawda? Ty byłeś jej kochankiem, ale to nie jest twoja córka. Nie uczyliście jej wcale, że jest przeznaczona Jemu.

-Nie mówiliśmy o niczym. Myśleliśmy, że to nie będzie konieczne – odpowiedziała matka – lecz widzę, że to jest nieuniknione. Musimy wszystko od samego początku wytłumaczyć, a najgorsze, że On może w każdej chwili się przebudzić. Nie wiem co może się stać, ale ona dowie się, gdy przebudzi.

-Jesteś pewna, że chcesz jej to powiedzieć?

-Tak. Niedługo może być za późno, a teraz jeszcze nie jest. Może zdąży się przyzwyczaić do swojego przeznaczenia. – krzyknęłam z bólu. Czułam żar płynący w ciele, a najgorszy na  karku. Obróciłam się na brzuch. Poczułam zimną dłoń na jarzącym się miejscu. Spojrzałam na ojczyma, który dawał ukojenie z lekkim dotykiem.  

-To nie jest dobry pomysł. Ona będzie wściekła, gdy się dowie. Choć wiem, że lepiej od nas niż od samego źródła. Poczekamy aż się wybudzi, a  potem wszystko powiemy. – traciłam przytomność. Obraz się bardziej rozmazywał, nie jest zbyt dobrze. Straciłam przytomność widząc tylko ciemność. 

Obudziłam się nad ranem? Długo spałam. Znowu miałam sen o katastrofie łączące dwa światy. Moja głowa nie dawała mi spokoju, dzisiaj nie będzie dobry dzień. Muszę się skupić i pomyśleć nad wszystkim. Nigdy bym nie przypuszczała, że będę musiała porozmawiać z rodzicami. Dzisiaj na pewno! Po plecach przeszedł nie przyjemny dreszcz. Znowu. Kolejny raz.

Uniosłam się patrząc na zewnątrz. Słońce dopiero wschodziło na niebo. Mam jeszcze dużo czasu aby pójść do muzeum. Dzisiaj także jest najgorszy dzień mojego życia – osiemnaste urodziny – nie chcę ich! Wolę siedzieć w domu i nigdzie nie wychodzić, ale dzisiaj jest organizowana wycieczka do zamku, więc nie mogę tego odpuścić. Wstałam czując się dziwnie. Pomasowałam sobie szyję. Wyszukałam z szafy rzeczy, które zamierzałam ubrać.

Wyszłam z pomieszczenia krocząc do łazienki, do której weszłam po paru chwilach. Zamknęłam się na klucz. Spojrzałam w lustro drżąc ze strachu. Nie wiem czego się bałam, do dzisiejszego dnia miałam złe przeczucia. Rozebrałam z siebie rzeczy wchodząc pod prysznic. Odkręciłam kurek, z którego leciała zimna woda. Przymknęłam powieki. Jak przyjemnie! Dawała ukojenie zmysłom jak i złym przeczuciom. Namydliłam ciało płucząc zbędna pianę.

Otworzyłam powieki widząc krew? Zamknęłam usta dłońmi by nie krzyczeć. Oparłam się o zimne kafelki. Patrzałam na płynący szkarłat. Czułam metaliczny zapach, który zamydlał coraz bardziej moje myśli.

Dlaczego?

Co się ze mną dzieje? Dlaczego widzę takie rzeczy, których w ogóle nie powinnam widzieć czy czuć. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, widząc mężczyznę we krwi. Z jego ust ciekła krew – wolno płynęła po  brodzie, żuchwie i skapnęła na ziemię wydajać dźwięk rozbijającej się kropli. – czerwona. Usta wygięły się w ironicznym uśmiechu.

To tylko iluzja, go tu nie ma – pomyślałam. 

Przed nim była jakaś osoba, która trzymał za koszulę. Oblizał swoje wargi. Mężczyzna, którego trzymał zniknął, tak jakby nigdy nie istniał, bądź nie był prawdziwy. Westchnął. Spojrzał na mnie. Drgnęłam widząc czerwień jego oczu – paliła się w nich rządza posiadania. Pomieszczenie zmieniało się coraz bardziej na rodzaj starożytnej komnaty. Przymknęłam powieki czując czyjś dotyk – zimny lecz delikatny.

-Kochanie, czego się boisz? – zapytał jedwabisty głos. Otworzyłam powieki ze strachem. Drzwi kabiny były uchylone, a w nich stała moja matka. Uchwyciła mnie za policzki. Przytuliła mnie do siebie, choć byłam cała mokra. Weszła do środka… Czy krzyczałam? Szlochałam w jej ramię chcąc o wszystkim zapomnieć. Bałam się wizji, która nigdy nie miała miejsca, a  możliwe, że będzie niedługo miała miejsce. Oplatała mnie ręcznikiem pomagając wyjść. Nie chciałam się od niej oderwać by nie zobaczyć znów krwi czy tego mężczyzny. Spojrzałam znad jej ramienia na łazienkę. Krew! Schowałam w jej ramieniu głowę nie chcąc widzieć więcej obrazu. Głaskała po włosach. – Już dobrze. Nic ci nie jest. Ubierz się i przyjdź do kuchni. Chcemy z tobą porozmawiać. – kiwnęłam głową, a ona odeszła. Wytarłam swoje ciało ubierając czarną bieliznę. Na górę czarną bluzeczkę na grubsze ramiączka, a na to niebieski sweterek i granatowe jeansy.

Wyprostowałam się widząc w lustrze sylwetkę mężczyzny stojącego za mną, który wyciągnął do mnie rękę. Poczułam na karku zimny dreszcz, tak samo dotyk na ramionach, który przeszedł w dół. Czułam zimne dreszcze w snach, tak samo ten sam dotyk. Sprawiał, że przymknęłam powieki wyczuwając dokładniejszy dotyk, który przeszedł na brzuch pod bluzeczkę pieszcząc skórę.

Jesteś moja…

Spojrzałam do tyłu, ale nikogo nie było. Powiew zimnego dotyku wyczułam na lewej części szyi, który nie przestawał mnie dotykać, tak jakby miałabym być przez niego dotykana w każdej minucie życia. Próbowałam odgonić dotyk, ale psychika nie chciała mnie w ogóle słuchać.

Zimno zniknęło tak szybko jak się pojawiło. Co jest grane? Dlaczego słyszałam czyjś głos w swojej głowie? Nikogo tutaj nie było, a jednak widziałam go i słyszałam! Dziwne. To nie powinno się dziać, to nie jest normalne. W końcu wizje mają osoby zdolne do tego, a ja jestem zwyczajną dziewczyną, którą klasa nienawidzi za żywot. Wyszłam z pomieszczenia kierując się do moich rodziców, aby w końcu zacząć rozmowę.

Stanęłam blisko kuchni.

-Cicho bądź! – wrzasnął ojczym – Sakura jest narzeczoną demona! – wyszłam do kuchni.

-Co takiego?

Od Autorki:

Przepraszam was za tak długą nieobecność, ale mam ostatnio brak czasu co wpływa także na pisanie i szablony. Ciężko mi się wyrobić. och żeby tak zatrzymać czas na jakiś czas, aby wszystko zrobić. heh.. marzenie ściętej głowy. 

Przepraszam także za to, że nie dodałam partówki pt: Kobieta - idealna podpora każdego związku. Miałam to w planach,a le jakoś nie wyszło. Teraz dodaje tą , to może następną dodam. I od razu mówię, że z jednego mojego bloga będą przeniesione partówki do tego (jednopartowki-tasaku).  Postaram to się zrobić w krótkim czasie, wiec proszę o cierpliwość! 

Myślę, że partówka się podobała. 

To do następnej ;)