Kolorowe wspomnienia (część 1) [FugoMiko]

DEDYKACJA DLA ZAMAWIAJĄCEJ KATE VON AGE

PT: „Kolorowe wspomnienia” cz. 1

Lata mijały bardzo szybko, nawet sam nie obejrzałem się za siebie, gdy się zestarzałem u boku swojej żony. Może nie jestem tyle stary jak dziadek, ale w końcu mam już wnuki, które dorastają przy boku rodziców. Mam dopiero sześćdziesiąt pięć lat i czuję jak kości zaczynają gruchotać ze starości. Straciłem młodość, lecz nie wspomnienia z lat dzieciństwa i młodzieńczych. One istnieją wiecznie, nikt ich nie zmieni.

Popiłem whisky z lodem.  

Nie żałuję życia jakie miałem i jakie mam w tym momencie. Wszystkie sprawy biznesowe i poza nią przejęli synowie, ale wiele rzeczy zmienili. Szkoda tylko, że nie byłem, w tych sprawach taki roztropny i mądry jak Itachi, a uczuciowy jak Sasuke. Potrafili zmienić wszystko, których pogrążyłem w rozpaczy, przepraszali za mnie. Byłem zbyt głupi, aby skłonić się przed innymi. Moja duma na to nie pozwalała. Teraz, gdy o tym myślę chcę wrócić do lat, w którym zacząłem popełniać wszystkie błędy i zmienić je w dobre uczynki. W każdym razie jestem pewien, że  muszę żyć dalej by  wszystko ułożyło się jak najlepiej.

Drzwi się uchyliły.

Do pomieszczenia weszła kobieta o długich różowych włosach i zielonych oczach przypominający kocie. Ile to jej krzywd zrobiłem, gdy zaznała Szczepice? Nie zliczę. Ona była jedna kobietą, która najwięcej w tym domu wycierpiała. Traktowałem ją jak nic nie wartego śmiecia, który nie poczuje od nas miłości. Moja żona – Mikoto – pragnęła mieć córkę, a jako pierwsza do tej rodziny miała wejść Sakura, żona starszego syna. Oświadczył się jej bez wiedzy, a ślub odbył się po cichu. Myślałem, że oszaleje z tego powodu, lecz teraz zrozumiałem jaki popełniłem błąd. Ona ma w sobie wszystko co potrzebuje idealna żona. Urodziła Itachiemu dwóch synów i córkę.

-Chciał mnie pan widzieć. – uniosłem czarne oczy wpatrując się w kobietę. Była spokojna, zawsze myślałem, że będzie się denerwować przed naszą rozmową, a tu widzę całkiem coś innego. Stoi spokoju wpatrując się w moje oczy. Na mych ustach pojawił się cieniutki uśmieszek. Stała się przy mnie zimna, gdy miała się na baczności, mój syn na pewno ją ostrzegł by uważała na każdy ruch.

-Tak. – odpowiedziałem po chwili. Wstałem biorąc ze sobą pustą szklankę i nalałem sobie do połowy. Spojrzałem na nią. Stała i śledziła mnie wzrokiem pełnym żalu? Czy on był skierowany w moją stronę. – Rozmyślałem dużo nad swoim postępowaniem jakie miałem wobec ciebie. Mikoto wiele razy mnie pouczała, że powinienem się zmienić. Pochodzisz z biednej rodziny, a ja byłem względem ciebie bezczelny myśląc, że mój syn pomylił się co do ciebie. – odstawiłem szklankę spoglądając dalej na nią – Urodziłaś mu wspaniałe dzieci, i wnuki dla mnie. – podszedłem do niej i delikatnie dotknąłem jej policzka. Lekko drgnęła. – Przepraszam za wszystkie krzywdy jakie ci wyrządziłem. Tylko tyle mogę zrobić, bo nie dam ci innych wspomnień. – dotknęła mojej dłoni.

-Dziękuję. Tyle mi wystarczy.

Odchodziła w stronę drzwi. Jest podobna do Mikoto i to bardzo. Zawsze jej pomagała, nadal tak jest. Spojrzałem na portret naszej rodziny, która się coraz bardziej powiększała. Wtedy byłem zimnym i podłym draniem. Spojrzałem na portret mój i Mikoto. Nasz związek był ciężki, zaczynał się nie ciekawie. Przymknąłem powieki, a wspomnienia pierwszego spotkania napływały z coraz to większym tempem.

Siedziałem przy jednym z stołów podczas przyjęcia zorganizowane przez rodziców – to były czasy – witali się ze wszystkimi, a ja pozostałem dalej od nich nie chcąc mieć nic z nimi wspólnego. Wiedziałem, że nikogo nie będzie wokół mnie, w  końcu mną nikt by się nie zainteresował. Bali się styczności ze mną. Ktoś na mnie od tyłu wpadł. Spojrzałem na ową osobę, która okazała się dziewczyna z czarnymi oczami takimi jakie miałem ja, długie włosy koloru  ciemnego hebanu.

-Uważaj jak leziesz. – warknąłem.

-Jaki nieczuły. – wypowiedziała – Masz zimne serce do kobiet, powinieneś raczej być dla nich miły. – mówiła. Odsunęła się ode mnie, ale zahaczyła lekko za garnitur dzięki bransoletką, które zadźwięczały. Patrzałem na nią, wyglądała komicznie.  W jej oczach zauważyłem nagły impuls niechęci.

-Hm.. Ty mnie nie lubisz.

-O jaki przebłysk inteligencji, Uchiha. – powiedziała do mnie chamsko. Kim ona była? Nikt jeszcze do mnie się tak nie odnosił. Pierwszy raz spotykam taką wybuchową dziewczynę. Chociaż mam 14 lat to jednak duży wyczyn by zobaczyć kobietę z perspektywy złośnicy. 

-Ty mnie znasz, a kim ty jesteś? – w końcu odplątała nitkę z bransoletki.

-Nareszcie. – wymamrotała patrząc na granatowe bransoletki.  – Nie dowiesz się. W końcu nie lubię cię, więc nie musisz wiedzieć więcej niż to możliwe. Zapamiętasz tylko mój wygląd nic więcej. Nie pozwolę byś wiedział zbyt dużo. – odchodziła.

-Piegowata żmija. – odwróciła się do mnie.

-Nie mam piegów, więc mnie nie przedrzeźniaj.  Nie lubię cię, nie polubię i tak zostanie. Nie będę miała z kurduplem cos wspólnego. – zacisnąłem dłoń.

Czy ona właśnie nazwała mnie małym? Ja jej zaraz pokażę. Dowie się, że nie zadziera się z rodziną Uchiha! Nie ze mną, nie pozwolę by byle jaka kobieta na mnie patrzała z góry. Pożałuje, że w ogóle na mnie trafiła. Znajdę ją i zemszczę się. Tylko muszę przyznać, że jest piękną dziewczyną. Jej długie włosy lśniły w promieniach słońca, a oczy błyszczały szczęściem, którego tak szukałem u kobiety.

Obejrzała się na mnie, włosy jej zafalowały, puściła do mnie perskie oczko. Czy ona specjalnie tak się zachowała? Chciała bym uwierzył, że jest przebojowa? Nigdy! Niech sobie wybije takie głupoty z głowy. To po prostu kolejna dziwaczka z biznesowej rodziny? Takie są najgorsze, można nazwać je plagą dziewic, napalonych na bogatych i przystojnych.  

Kobiety – pomyślałem.  

Usiadłem przy jednym stole wpatrując się w czarno włosom  dziewczynę. Może byliśmy dziećmi, ale u nas może tez zaistnieć takie coś jak zadurzenie czy miłość od pierwszego wejrzenia. Ona już urzekła moje serce. Zatrzymałem pracownika ojca, a raczej jego prawą rękę.

-Przepraszam czy wiesz kim jest tamta dziewczyna? – wskazałem dyskretnie na długo włosom szatynkę.

-Ona.. To panienka Suoh*, jest dziedziczką rodziny i fortuny. Suoh Mikoto jest córką biznesmena i modelki, którzy bardzo dobrze o niej dbali. Mają w niej wielkie pokłady nadziei, że wyjdzie za dziedzica. Twój ojciec chce z nimi podpisać kontrakt, bo jednak maja po części władzę w Japonii.

-Dziękuję. – puściłem go i odszedł. Dziewczyna jest dziedziczką rodziny Suoh. Słyszałem o tej rodzinie. Jest rygorystyczna, bardziej od Uchiha. Kobiety maja tylko do rodzenia dzieci by wydał się prawowity dziedzic płci męskiej. W każdym pokoleniu tak było. Tylko mężczyzna mógł przejąć fortunę, a tu? No proszę kobieta, to mi niespodzianka.

Suoh Mikoto – zapamiętam ją do czasu mojej zemsty. Będę myślał w dzień w dzień o niej, w końcu skończy to się moimi zachciankami na jej temat, a może w końcu zemszczę się przez jej absurdalne zachowanie.

Wpatrywałem się nadal w portret, gdy moje wspomnienia przezwał nie kto inny jak moja piękna i słodka żoneczka. Zawiesiła się na mnie. Dotknąłem delikatniej dłoni. Nawet nie wiedziałem kiedy do mnie przyszła. Ciepły oddech wyczuwałem na karku, a woń jej ciała była przyciągająca.

-Itachi przyjechał. – spojrzałem na nią. – po żonę, myślał, że będzie zdruzgotana po waszym spotkaniu, ale widocznie zdziwił się, że nie płakała. Dobrze zrobiłeś Fugaku. Jestem szczęśliwa, że mam tak wspaniałego męża. Chcesz zobaczyć swoje wnuki? Bo się trochę nie cierpliwią by cię zobaczyć.

-A Itachi, co On na to?

-Sakura go przebłagała, w końcu jesteś ich dziadkiem. – razem wyszliśmy. Patrzałem na Itachiego, który stał przy szklanych półkach patrząc na zdjęcia. Zauważył mnie w lustrze, a jego mina stała się bardziej kwaśniejsza. Nienawidził mnie całym sercem! Nie miałem mu tego za złe. Miał prawo traktować mnie niczym cień.

-Dziadku! – krzyknęły trzy maleństwa i rzuciły się na mnie. Były piękne!. Dwójka z nich przypominały Itachiego - bliźniaki, a dziewczynka Sakure.  Ile razy to grzeszyłem aby Sakura nie przekraczała progu naszego domu, ale wtedy Itachi powiedział, że sam z dziećmi go nie przekroczy. Wywarło to wiele wspomnień na Mikoto i cierpiała.

-Już jesteś zdrowy? – zapytała dziewczynka – tatuś mówił, że byłeś bardzo poważnie chory dlatego nie chciał z nami przyjeżdżać. Powiedział, ze jeśli będziesz całkowicie zdrowy wtedy będziemy mogli przyjechać w odwiedziny.

Itachi, miałeś mnie za wariata? Może miałeś rację, źle się zachowywałem w stosunku do matki twoich dzieci. – pomyślałem.

Przy nas ukucnęła moja luba i za razem ukochana. Mój pierwszy i ostatni obiekt westchnień jaki miałem w przeszłości. Całe szczęście, że miałem tylko ją przy sobie. Nie miałem nikogo inne prócz jej, a to było w tamtych czasach dziwne, w dodatku nasze drugie spotkanie odbyło się w czasie lekcji szkolnej. Wspomnienia znów napływały same do siebie.

Siedziałem na jednej z szkolnych ławek rozmawiając z przyjaciółmi, w końcu tylko oni mnie rozumieli. Miałem na sobie mundurek szkolny. Biało-czarny z krawatek w paski i logiem prywatnej szkoły. Koszule miałem rozpiętą do polowy, a każda kobieta wzdychała na mój widok, chciały tylko bym na nie spojrzał. Jeszcze czego! Zauważyłem znaną sylwetką przechodzącą przez korytarz. Długie ciemne włosy zafalowały.

Nie możliwe – pomyślałem z lekkim uśmiechem.

Wróciłem do konwersacji przyjaciół, ale myślałem czy czasami się nie przewidziałem i to były właśnie jej włosy? Zobaczę ją na pewno jeszcze raz jeśli to naprawdę ona. Dowiedziałem się parę rzeczy związane z tą dziewczynką, w dodatku złą dziewczynką. Nie słucha się rodziców, że musi tylko rodzic dzieci? Cóż, po co urodziła się kobietą?

-Fugaku, jakaś nowa laska jest w szkole. – do pomieszczenia wszedł granatowo włosy mężczyzna. – Nazywa się..Czekaj niech Se przypomnę.. – pstrykał palcami by sobie przypomnieć.  – Szlag wypadło mi z głowy. A przedstawiała się dziewczyną, z jakiejś bogatej rodziny.

-Naprawdę? – zakpiłem z lekkim uśmiechem. – Ciekawe kto to może być. Na pewno znów napalona laska. – prychnąłem. Wiedziałem, ze tak nie jest, ale grałem pozory. Dzwonek zabrzmiał, każdy usiadł na swoje miejsce. Obok mnie zawsze było wolne, bo każda była napalona na mnie. Nikt nie miał tutaj prawa usiąść. Bawiłem się długopisem. Do klasy weszła nauczycielka, a za nią wkroczyła szatynka z włosami zawiązanymi w kitka. – Uroczo. – zaśmiałem się cicho.

-To jest Suoh Mikoto, będzie uczęszczała do klasy. – uniosła głowę i spojrzała na mnie. Dłonie miała zaciśnięte na rękojeści teczki. – Przedstaw się i powiedz coś o sobie.

-Jestem Suoh Mikoto. Nienawidzę Uchiha Fugaku. Miło mi was poznać.

Klasa zamilkła.

-Dobrze wiedzieć – zaśmiałem się. – W końcu od jednej będę miał spokój.

-Proszę możesz usiąść przy Fugaku. Nie mamy innego miejsca. – przeszła obok mnie i poczułem zapach fiołków.

Mój ulubiony- pomyślałem  

Spojrzałem na nią z lekkim uśmiechem. Teraz będę wcielał plan w życie. Zacisnęła dłoń w pięść. Spojrzała na mnie.

-Czego?

-Nie, niczego. Ślicznie wyglądasz, gdy się złościsz. Hm… - z jej włosów wyjąłem liść – Miałaś coś tutaj.

-Nie upokorzysz mnie, Uchiha. Gwarantuje ci to. Sam zostaniesz upokorzony. Sam się przekonasz jaka będzie moja zemsta na tobie.

-Raczej powinno być na odwrót, ale zgoda, będę czekać niecierpliwie na tą twoją „zemstę”. Gdy dopełnisz swoją, to ja wezmę się za swoją, dobrze? Ciekawe kto kogo upokorzy bardziej. – zaśmiałem się bawiąc liściem. Słuchaliśmy nauczycielki, która  biedoliła ten sam temat co wcześniej, musiała wszystko powtórzyć. Nie oderwałem spojrzenia od panienki Suoh. W końcu może znów się zdenerwuje i będę jeszcze bardziej zadowolony.

Wtedy zrozumiałem co to jest szczęście, które powiększało się z każdym dniem. Itachiemu chciałem to odebrać. Szczęście, które posiadł w szkole. Zakochał się w biedniejszej od siebie. Zrobiłbym wszystko aby zwrócić mu prawdziwe dzieciństwo, by nie miał tego co ja przeżywałem. Dałem mu to samo, byłem głupim ojcem, który chciał tylko dobra dzieci, a dałem nieszczęście.

-Itachi – odezwałem się siadając na czerwonej sofie. Nawet na mnie nie spojrzał, co zabolało. – Przepraszam, nie byłem zbyt dobrym ojcem.

Od Autorki:

To koniec 1 części, nie wiem ile ich będzie. Jak się rozpiszę to duuużooo! Kate von Age nie wiem czy właśnie o takie coś ci chodziło. Zrobiłam tez trochę wątków o jego synach, mam nadzieję że właśnie o takie coś chodziło. Zdaję się na twoja ocenę.

*Suoh – nazwisko Mikoto zmyślone przeze mnie. Nie wiem czy jest jakaś informacja jak miała przed ślubem z Fugaku na nazwisko. Jak jakoś miała to nie znalazłam informacji.