ROZDZIAŁ
1 – Księżniczka i gangster
Teraz mam
osiemnaście lat. Jestem już od roku pełno letnia, a za rok biorę ślub. Z
Uchihą, tym strasznym, który jest w mafii. Rodzice mówią, że muszę się z nim
ożenić dla bezpieczeństwa rodzinnego miasta- Tokio. Słyszę jak coś idzie
pospiesznie po schodach. Otwieram oczy i patrzę w drzwi, które po dłuższej
chwili otwierają się. Widzę swoją mamę. Płacze. Nie przejmuję się tym. Zaczynam
się śmiać jak jakaś psychopatka. Matka patrzy na mnie przerażona. Zanoszę się
głośnym i przeraźliwym śmiechem.
- Ktoś podpalił
nasz dom!- krzyczy. Nie zwracam na nią uwagi. Patrzę się pusto w ścianę.
- To spalę się z
nim.- mówię po chwili zastanowienia. Blondynka przewraca oczami i biegnie dalej
zostawiając mnie samą w już palącym się pokoju. Każdy mebel idzie po kolei z
dymem. Kiedy miało już dojść do naszego bliskiego spotkania ktoś łapie mnie w
ramiona. Ma ubraną czarną czapkę z daszkiem. Zapewne myślał, że nie zauważę
jego włosów, lecz jednak widzę je. Blond. Może spokrewniony z Kamiko? Szarpię
się z nim chcąc zostać na posiadłości i spalić się. Wtedy nikt, by mi już nie
rozkazywał. Kiedy staje on na śniegu puszcza mnie. Płaczę. Następnie padam na
kolana uderzając rękami o zimne i mokre podłoże. Nagle zaczynam się śmiać. Sama
nie wiem czemu. Obracam się w stronę blondyna. Patrzę w jego czarne okulary.
Schodzę niżej. Na policzkach ma wąsiki. Przekrzywiam głowę, ponieważ znam tylko
jednego chłopaka o takich policzkach. To mój stary przyjaciel, który opuścił
mnie w sierocińcu. Właśnie tak. Patrzę na niego z chęcią mordu. Stawia krok do
tyłu. Nie dziwię się. Musiałam wyglądać okropnie. Moje granatowe włosy były nie
rozczesane. Jeszcze do tego ta piżama. Czuję jak mi policzka się palą. Rumienię
się. Pytanie tylko dlaczego? Wiem… Moja koszulka nocna jest mi za krótka,
ponieważ widać mi majtki. Obracam się do chłopaka tyłem. Po chwili pożałowałam.
Ów blondynowi zaczął lecieć krwotok z nosa. Zapewne na widok mojego tyłka. Ja
pierdole ;__; Co ja najlepszego robię? Podbiegam do niego i podnoszę do pozycji
siedzącej. Pochylam jego głowę do przodu. Krew leci jak wartka rzeka. Lecę do
sąsiada po dwa zimne ochłady, bo do domu nie mogłam. Pojawiam się przy
rówieśniku. Jeden ręcznik przykładam do czoła, a drugi do karku. Po kilku
minutach reanimowanemu nic nie jest i nic nie grozi. Upadam na śnieg. Po chwili
czuję jak moknie mi pupa. Wstaję szybko, aby gdzieś się ogrzać. Nie widzę
jednak nic co mogłoby mi posłużyć za kaloryfer lub przynamniej suche ubranie.
Po chwili czuję jak ktoś narzuca na moje plecy jakąś bluzkę. Obracam się
przerażona. Znów widzę jego twarz. Nagle znika, a ja mdleję. Znów…. Tylko
dlaczego tym razem.
Budzę się w jakimś
pokoju. Pusto patrzę na białe ściany. To nie jest mój pokój. Na pewno nie.
Jestem tego pewna… Chyba…? Wątpliwości… Raczej tak. Widzę obok siebie
posiniaczoną matkę, która ma duże, czarne cienie pod oczami, a na około całego
oka i całej buzi łzy. Czuję jak zaciska swoją rękę na mojej. Mimowolnie
uśmiecham się. Tylko co ona ode mnie chcesz.? Nie wytrzymuję z ciekawości zaczynam
nią potrząsać. Budzi się. Powoli otwiera oczy. Patrzę jej prosto w czerwone
białko. Musiała płakać i to dużo. Po chwili czuję jak przytula mnie do siebie.
- Hinata!-
krzyczy. Zaczyna głośno płakać. Przytuliła mnie… Nie, to na pewno nie matczyna
miłość ją tutaj trzyma. Pytanie tylko co ją tutaj sprowadziło? Czego chce ode
mnie?
- Czego chcesz?-
pytam szorstko. Patrzymy sobie w oczy.
- Jak to co?! Ty
żyjesz!- krzyczy. Ostatnie dwa słowa odbijają się echem w mojej głowie.
- O-o czym ty mówisz?-
pytam. Przecieram jej łzy, aby się uspokoiła. Jest mi smutno, że jej jest
smutno tylko dlaczego tak? Przecież chciała mnie zostawić w palącym się
budynku.
- Byłaś w
śpiączce! Nie pamiętasz?!- krzyczy.
- Jak mam pamiętać
skoro byłam nie przytomna!- mówię głośno.
- A no tak…
Sorki^^.- mówi blondynka. Obie zaczynamy się niepohamowanie śmiać. Łzy lecą po
moim rozgrzanym policzku. Po chwili matka przeprasza, a ja siedzę na łóżku
przytulona do niej. Wybaczam jej. Mówimy, że już nigdy się nie rozstaniem.
Mama nie
dotrzymuje jednak słowa. Po miesiącu umiera trzymając drugie dziecko taty, a
moją siostrę pod swoim sercem. Płaczę całymi dniami. Jest mi przykro. Staję się
chodna. Nie pokazuję emocji, za to tata pije cały czas, a ja muszę wytrzymywać
jego krzyki i biczowanie mnie. Straszne to jest dla mnie przeżycie. Dla was
też, by było. Itachi (mój narzeczony) przychodzi codziennie i mi schlebia.
Pewnego wieczoru
przychodzi do naszego pałacu i oznajmia tacie, że chce ze mną porozmawiać sam
na sam. Ojciec pozwala mu na to. Wchodzimy razem do granatowo-żółtego pokoju.
Wybrałam te kolory, ponieważ przypominają mi o moim ukochanym. Nigdy o nim nie
zapomnę. Przyrzekłam to sobie na śmierć i życie. Siadam na łóżko, on robi to
samo. Całuje moją szyję. Czuję jego wodę kolońską, której, wręcz nienawidzę.
Odpycham go od siebie i zaczynam krzyczeć, żeby mnie już nigdy więcej nie
całował.
- A pocałunek
ślubny?- pyta, wyszczerzam oczy.- A noc poślubna? A miesiąc miodowy? Mam
nadzieję, że jesteś w tych sprawach dobra, bo jak nie zerwę z tobą, a Tokio
pozostanie w niebezpieczeństwie. Chyba znasz Akatsuki? I chyba wiesz co my
robimy z takimi ludźmi, którzy nam zagrażają?
- Wiem.-
odpowiadam. Wypycham go za drzwi. Po chwili trzaskam nimi. Po krótkim
przemyśleniu wypominam sobie co przed godziną zrobiłam. Narażam całe moje
znienawidzone miasto, lecz tych bezradnych staruszków te bezbronne dzieci.
Hmmm… Muszę być bez emocji. Pozbyć się
ich. Chyba dam radę. Muszę myśleć tylko o sobie. Zamykam powoli oczy i
powtarzam co mi moja przybrana mama powiedziała:
- Wiesz córeczko… Na ziemi ci, którzy nie przestrzegają zasad
to śmiecie. Ale ci, którzy nie dbają o przyjaciół, są gorsi od śmieci. Mamo
teraz już wiem o co ci chodziło. Myślałam, że człowiek bez emocji jest silny.
Myliłam się. Ludzie, którzy za wszelką cenę chcą ratować najbliższe osoby jest
silny, ale i także wart kochania. Dziękuję…- mojej rozmowie z samą sobą
przysłuchiwały się uważnie moje dwie „przyjaciółki od serca”- Sakura i Tenten.
Szczerze to ich nienawidzę. Nie mogę jednak im tego powiedzieć, bo ich rodzinki
się o tym dowiedzą. Straszne… Wpadają do mojego pokoju jak opętane i zaczynają
się śmiać.
- Mówisz sama do siebie!- mówi brązowowłosa.
- LoL ;p- dodaje wstrętna Haruno. Staję się powoli czerwona z gniewu.
Szybko się jednak opanowuję.
- Idźcie na zakupy.- mówię i wyciągam cztery tysiące jenów. Patrzą się
na mnie rozbawione.
-Tyle?- pyta chamsko zielonooka. Wyciągam zła osiemnaście tysięcy
jenów.
- Dla każdej po dziewięć tysięcy.- mówię chłodno. Przytulają mnie do
siebie i po chwili wybiegają szczęśliwe.- Nie wychowane plastiki.
Zaczynam schodzić bezszelestnie po schodach. Nagle słyszę szepty ojca.
- Zabijcie ją! Uprzykrza mi tylko życie!- mówi cicho do tego samego
chłopaka co mnie wtedy uratował.
- Przepraszam, ale my nie przyjmujemy takich zamówień.- odpowiada mu
zły. Odsuwa jego rękę. Wzdycham ciężko.
- No to zamówię Akatsuki! Na szczęście jednym z nich jest mój zięć.-
focha się staruszek.
- Panu to chyba coś bardzo popierdoliło się w głowie.- mówi szeptem.
Tata wyciąga powoli pistolet.
- O kurwa.- mówię szeptem.- Co jeżeli mu się coś stanie?
Oczywiście nie myślałam o ojcu tylko o tym chłopaku. Chwyta jednak ojca
bardzo szybko za rękę.
- Po chuja wyciągasz ten zabawkowy pistolet….- mówi spokojnie i bierze
zabawkę do ręki. Hiashiemu zaczyna lecieć pot z czoła.
- A właściwie dlaczego chcesz JĄ ZABIĆ!- krzyczy na cały głos.
Brązowowłosy zaczyna go uderzać, lecz on sprawnie odbija ciosy. Nagle pojawia
się na schodach przede mną. Zamykam usta, aby tylko nie krzyknąć.
- Idź do pokoju… I mów ojcu, że nic nie słyszałaś jasne?- pyta
rozglądając się po schodach.- Ludzie z mojego gangu będą wciąż przy tobie, aby
nic ci się nie stało.
- Ale co mi grozi?!- krzyczę. Obraca się do mnie tyłem i po chwili nie
widzę go. Tylko, że jak on to zrobił?! Chuj wie. Po chwili słucham jego rozkazu
i idę w stronę pokoju. Wchodzę i biorę słuchawki. Puszczam na fula muzykę i
odpływam w świat muzyki, który pozostał i zawsze pozostanie jedyną moją
prawdziwą miłością, bo ja po prostu uwielbiam ten stan.
~~~~
No i jak? Podobało się? ^^
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz