"ZORZA POLARNA"

1# Partówka dla BlueKsR Corleone

-Czas: Przyszłość.
-Świat: Nasz, ale nie obrażę się, jeżeli będą wątki innych planet. ;)
-Tematyka: Romans, akcja i (jeżeli się zgodzisz) hentai.
-Para: SasuIno
-Fabuła: Tutaj masz wolną rękę, ale proszę by był to głównie romans, a Ino nie była taką pusta lalką, za jaką prawie każdy ją uważa.

„ZORZA POLARNA”

     -Tu Enigma 6. - nieprzyjemny, zniekształcony głos kobiety z radia wybudził mnie ze snu. - Ino zgłoś się.

Bardzo niechętnie uniosłam się z wygodnego łóżka, spojrzałam na zegarek: 3 w nocy. Czy kogoś pogięło? Nienawidziłam tej pracy ze względu na jej wymagania, ale z drugiej strony oprócz dostępności 24/7 nie miała żadnych innych minusów.

     -Ino zgłasza się. - przecierałam oczy, ale to nie pomagało mi się dobudzić. - Co się stało?

     -Wykryliśmy niezidentyfikowany ruch w Twoim sektorze. Proszę o błyskawiczną interwencję i zachowanie szczególnej ostrożności. Jeśli to „cudak” może być niebezpieczny.

     -Zrozumiałam Enigma 6. Już biorę się do roboty.

Odeszłam od mikrofonu i pobiegłam do rzeźni. Tak nazywałam mały pokój, w którym umieściłam wszystkie potrzebne do wykonywania swojej pracy przedmioty – od skarpetek po specjalistyczną broń bojową. Muszę przyznać, że chociaż dawno wycofali z produkcji spluwy na proch, ja nigdy nie przestałam ich używać. Nienawidziłam tych wszystkich technologicznych złomów, opierających się na śmiercionośnych światełkach. Wiem, że wszyscy nazywali je niezawodnymi, szybkimi siekaczami – jeden strzał w odpowiednie miejsce i rozrywało Cię na strzępy. Byłam jedną z Czyścicieli, ale nie tolerowałam przemocy. Według mnie zabijanie jest dla mięczaków. Każdy głupi potrafi przecież wycelować i strzelić, prawda? Najgorsze jest to, co dzieje się później. Co prawda jeszcze nikogo nie zabiłam, ale wspominając swojego ojca wiedziałam, że bycie żołnierzem i zabawa w Boga niszczyła jego duszę.

Tak, więc ubrana w obcisłe, lecz bardzo wygodne ciuchy zarzuciłam na plecy miecz schowany w pochwie. Do paska w spodniach przypięłam dwie kabury z załadowanymi Glockami, a do nogi na rzepy przyczepiłam nóż szturmowy. Cóż mam powiedzieć? Dmuchałam na zimne.

Wybiegłam przed dom i wsiadłam do małej ważki – mini helikoptera wymyślonego bardzo dawno temu. Kolejna sprawa, która została wycofana z obiegu, ale czego nie robi się teraz dla Czyścicieli? Bronimy ziemi, chronimy tajemnice – dbamy o to, by każdy ziemianin żył w spokoju nie znając prawdy. W zamian za to uzyskujemy wszystko, czego zapragniemy.

Spojrzałam w lusterka i oderwałam helikopter od podłoża. Wszędzie panował głuchy mrok, nawet księżyc mi nie pomagał. Stopniowo obniżałam poziom wysokości, podążając za czerwoną kropką mrugającą na radarze. Boże... Jak wkurza mnie ta monotonność. Chciałabym przeżyć coś ekscytującego, chciałabym odmienić swoje życie. Czasem mam dość podążania wyznaczoną dla mnie ścieżką. Czy wam też zdarza się takie uczucie? Wydaje się wam, że cały świat jest z góry zaprogramowany, a wasza sytuacja w rodzinie, czy w społeczeństwie toczy się tak, jakbyście nie chcieli? Stajecie na głowie, czasem walczycie dzielnie, aby następnie ponownie opaść z sił i wrócić na tą stronę, przed którą uciekaliście? Ja już dawno zrezygnowałam z walki i zaakceptowałam swój los. Umrę będąc nieszczęśliwą, przytłoczoną przez ambicje rodziców.

Czerwona kropka była bardzo blisko. Ok, więc to tutaj. Wylądowałam kawałek dalej i wysiadłam z mojej maszynki. Rozejrzałam się bardzo uważnie, po czym zapaliłam latarkę. Podążałam jej śladem, szukałam swojej „kropeczki” marząc o powrocie do domu. Masakra, jak człowiek musi czasami się poświęcać i to jeszcze dla czegoś, co jest jego kulą u nogi. Porażka...

Usłyszałam szelest, sięgnęłam po broń w kaburze. Światłem podążyłam za źródłem dźwięku, a pod latarką trzymałam przygotowaną do wystrzału giwerę. Tak naprawdę nazwałam ją tygrysek, a drugą kiciek. Nie pytajcie mnie, dlaczego – zbyt długotrwała samotność czasem może uderzyć do głowy. Pod zasięg żarówki podsunął się młody mężczyzna. Zaskoczona zrobiłam krok w tył. On dysząc opierał się o drzewo i patrzył na mnie pozbawionymi emocji i blasku oczami. Muszę przyznać, że chociaż były pochłonięte czernią to dostrzegałam w nich jakąś niewytłumaczalną jasność. Z kącika jego ust wyciekła krew. Trzymając go cały czas pod bacznym okiem tygryska obserwowałam stopniowo jego ciało. Był zmasakrowany, jakby nie dawno stoczył poważną walkę.

     -Zabij mnie. - z trudem wydusił z siebie te słowa, po czym jego ciało, jak kamień osunęło się na ziemię.

Muszę przyznać, że mocno mnie wystraszył. Był moim pierwszym nieoznakowanym, jakiego spotkałam podczas służby na Wieży 8ej. Powinnam go zabić, pociągnąć za spust i odesłać jego duszę tam gdzie jej miejsce. Trupa powinnam zawieźć na Enigme 6, więc przygotowałam się do wykonania zadania. Kucnęłam przy nim i lufę przystawiłam mu do skroni. Oddychał, chociaż bardzo słabo. Patrząc na niego i na jego rany poczułam dziwne mrowienie za klatką piersiową. Cholera! Mówiłam mojemu ojcu, że nie nadaje się do tej roboty... Teraz złamię przez to wszystkie zasady bezpieczeństwa. Ten chłopak miał w sobie coś ciekawego, a dodatkowo w mojej głowie obijało się ostatnie zdanie, jakie wypowiedział do mnie ojciec: „Z każdym poległym ginie cząstka Ciebie.”. Kochałam go najbardziej na świecie i byłam pewna, że jego słowa są największą mądrością, jaką powinien wziąć do serca czyściciel.

___

Mijał dzień za dniem, a ja wciąż opiekowałam się przystojnym nieznajomym. Nie wiem, dlaczego tak na mnie zadziałał, ale coraz bardziej utwierdzałam się w słuszności swojej decyzji. Nie ukrywam, że praktycznie przez cały czas był nieprzytomny. Czasem obudził go jakiś koszmar, po czym po raz kolejny odpływał. Nie wiedziałam o nim kompletnie nic, a mimo to wyczuwałam jakąś niewytłumaczalną bliskość.

Przy nim nie mogłam odpędzić się od weny. Za każdym razem, gdy tylko miałam wolne łapałam za ołówek i malowałam. Tym razem szkicowałam jego na bezludnej wyspie, a wcześniej narysowałam wiele portretów z jego udziałem. Był dla mnie inspiracją, jakiej artysta szuka przez całe życie.

Tajemniczy, lecz pociągający mężczyzna wybudził się ze snu. Wpatrywał się we mnie niepewnie, po czym ogarnęła go czysta panika. Nie wiedziałam, jak mam go uspokoić. Było go wszędzie pełno, wymachiwał rękoma i podnosił się bardzo niechlujnie z łóżka, aby po sekundzie ponownie na nie upaść. Ja w tym czasie odsunęłam się z krzesłem na bezpieczną odległość i pozwoliłam przyzwyczaić się mu do otoczenia. Żadne słowa za pewne nie pomogłyby w tej sytuacji. Dlaczego miałby mi wierzyć?

     -Nie radzę. - pokręciłam głową, gdy widziałam, jak ponownie stara się wstać z łóżka.

     -Co tutaj robię?! Zachipowałaś mnie?!

     -Jeśli chcesz wstać to Ci pomogę, ale wolałabym, abyś odpoczywał. Nie skrzywdzę Cię i liczę na to, że zrobisz to samo.

     -Dlaczego to robisz? - postawił nogi na podłodze, ale jego klatka piersiowa, wciąż spoczywała na łóżku.

     -Nie wiem. - schowałam rysunki za plecami.

     -Nie mogę tutaj zostać.

Zobaczyłam w nim wtedy wielkiego wojownika. Jego rany dopiero się goiły, a on i tak uparcie się podniósł. Nie wiem, jak to zrobił... Stracił bardzo dużo krwi.

     -Proszę Cię zostań. Jak zregenerujesz siły odejdziesz, a do tego czasu powinieneś odpoczywać. Jeśli teraz wyjdziesz bardzo łatwo Cię wytropią i zabiją.

     -Bo jestem cudakiem? - nie ukrywam zaskoczył mnie tym określeniem. Myślałam, że tylko w szeregach tak się o nich mówi.

     -Coś w tym stylu...

     -A czy nie powinnaś mnie zabić? Jesteś przecież czyścicielem.

     -Nie wszyscy na Ziemi są bez serca.

Spoglądałam na jego sylwetkę, jak opuszcza pokój. Pozwoliłam mu, bo wiedziałam, że daleko nie zajdzie. Ledwo kuśtykał.

Nie myliłam się... Wszedł tylko do salonu i po raz kolejny na moich oczach zderzył się z ziemią.

     -Ah.. Faceci. - podniosłam się leniwie z krzesła. - Mówię, że ma odpocząć, a on i tak robi swoje. Co za uparciuch.

Podniosłam rękę do góry, aby przywołać do siebie robota. Ten dom był przesiąknięty nową technologią i chyba właśnie, dlatego tak bardzo go nie trawiłam. Z drugiej strony ten złom dzisiaj mi się przydał, bo musiałam z powrotem przenieść uparciucha do łóżka.

To trwało kilka minut i chłopak trafił do „siebie”. Trochę teraz się denerwowałam. Nie wiem czy to panika, czy być może jego prawdziwa natura – mógł być niebezpieczny. Westchnęłam cicho robiąc sobie kanapkę na kolacje. Chyba popełniłam największą głupotę w swoim życiu.

Za moimi plecami rozległ się głośny huk trzaskanych drzwi.

     -Pokaż mi go!

Sakura podbiegła do mnie z niezwykłym podnieceniem. Cieszyła się, jak nienormalna, gdy ja powoli zaczynałam żałować swojej decyzji.

     -No pokaż go!

Sakura Haruno, lat 27, piękna, szalona i zdecydowanie czasem zbyt wybuchowa - najlepsza przyjaciółka. Była zarazem najbliższą osobą, jak i największym wrogiem. Być może brzmi to niedorzecznie, ale taka była prawda. Przez nią popełniłam wiele błędów, jednak nie mogłam ukrywać, że dzięki niej wciąż jestem czyścicielką. Uratowała mi skórę co najmniej piętnaście razy. Tak... Sakura Haruno wielokrotnie odznaczony kapitan w szeregach Kwatery Głównej im. Soana Killera, czyściciel stacjonujący w Wieży 7ej.

     -Możesz ciszej? Dopiero co zasnął. Nie chce go budzić.

     -Dobra... - wzięła duży wdech. - Jestem już spokojna. Czy teraz zaprowadzisz mnie do niego?

     -Jest w pokoju gościnnym. - wskazałam jej głową na otwarte drzwi nieopodal nas.

     -Super. - pobiegła go zobaczyć.

Być może nie powinnam jej o nim mówić, bo narażałam ją na niebezpieczeństwo, ale wiedziałam, że jest nieustraszona. Trochę stuknięta i nadgorliwa, ale zdecydowanie była zaufaną i cwaną osobą. Gdybym musiała oddałabym za nią życie.

     -On jest niesamowity!! - wróciła do mnie, więc podsunęłam w jej kierunku kubek z kawą. – Dlaczego to ja go nie znalazłam?! Boże te jego rozczochrane czarne włosy i ta buzia... Masakra.. Najprzystojniejszy chłopak, jakiego widziałam w swoim życiu. - mówiła bardzo szybko. - Oddasz mi go? - napiła się kawy i uśmiechnęła się widząc moją skrzywioną minę. - No dobra to, chociaż wypożycz. Na pewno jest dobry w te gierki...

     -Czasem mam ochotę dźgnąć Cię widelcem w oko. Zwariowałaś?! - uśmiechnęłam się szeroko, poprawiła mi nastrój. - Nie wiem co mam z nim zrobić, a Ty myślisz wyłącznie o seksie?

     -Widziałaś go? Czy tylko ja dostrzegam jego magnetyzm? Kobieto ten chłopak śpiąc wprawia mnie w większe podniecenie, niż nie jeden facet po grze wstępnej. Muszę przyznać... - bawiła się uszkiem od kubka. - Mam mokro.

Parsknęłam przed siebie kawą, którą miałam w ustach, po czym zaczęłam się głośno śmiać. Czasami jej odzywki wyprowadzały mnie z równowagi.

     -No co? - kontynuowała. - Masturbowałaś się przy nim? - zerknęłam na nią. - No wiesz... Paluszek i te sprawy...

     -Przestań czubie! - wycelowałam w nią widelcem, na którym trzymałam kawałek ogórka. - Wiem co to masturbowanie.

     -Ale masz szczęście... Odbijesz sobie, po byłym idiocie.

     -Nie wspominaj o nim, gdy jem. Nie chce zwymiotować.

     -Dobre. - Sakura zachichotała. - A poważnie to, co masz zamiar z nim zrobić? Oddać go do kwatery? Jak się dowiedzą, że trzymałaś go pod dachem tyle czasu, to w najlepszym wypadku tylko Cię zawieszą.

     -Nie da rady. Zabiją go, a na to nie pozwolę.

     -A więc jednak! - wskazała na mnie palcem – Zakochałaś się.

     -Przestań gadać głupoty.

     -Rysowałaś go?

     -Co? - zmieszałam się.

     -Dobrze słyszałaś. Rysowałaś go?

     -Nie... - odwróciłam wzrok.

     -Aaaaaa...! - cieszyła się, jak małe dziecko. - Zakochana para Ino i... - zastanowiła się. - Wiemy, jak ma na imię? - pokręciłam głową. - No to trudno... Ino i nieznajomy.

Ucieszyłam się, że nie nazwała go cudakiem. Sam dźwięk tego słowa był nieprzyjemny dla moich uszu. Zbyt stereotypowe, a do tego faceta na pewno nie pasowało.

     -Wiesz, że to się nie rymuje?

     -Rozbij odpowiednio nieznajomy, a się za rymuje.

     -Jak zawsze... - przejechałam językiem po zębach oczyszczając je z resztek jedzenia. - Musisz mi pomóc go ukryć. Chce go wykurować, a potem odesłać do domu.

     -Oszalałaś? Ino on jest... - zawahała się. - Dobrze wiesz kim jest. Nie możemy odesłać go do domu. Co jeśli ma do wykonania, jakąś misje zwiadowczą? Jeśli wykonał zadanie i teraz musi wysłać informacje do swoich? Jeśli dowiedzą się o Tobie i Twojej słabości do niego? - spoważniała. - Nie ma mowy. Nie mogę pozwolić Ci go odesłać.

     -To go zabij. - popchnęłam w jej kierunku nóż. - Idź i poderznij mu gardło. W śnie najprawdopodobniej go nie zaboli.

Sakura odsunęła się od blatu. Cofała się w stronę wyjścia mając niezwykle poważną minę. Jeszcze raz popchnęłam w jej kierunku nóż, a ona pokręciła głową i kilka razy poklepała się po czole.

     -Jedynym wyjściem jest, abyś go w sobie rozkochała. Wtedy wszystko będzie jasne... - otworzyła drzwi patrząc przed siebie. - Widziałaś? Dzisiaj zorza polarna ma unosić się nad miastem.

     -Zobaczę innym razem.

     -Nie odkładaj tego na później. Ten chłopak może odebrać nam wszystko. – pomachała mi. – Spadam na zwiad. Powodzenia.

Zniknęła zostawiając mnie z wielkim strachem. Czy powinnam posłuchać jej rady? Rozkochanie go w sobie jest jedyną drogą do przetrwania?

___

Licznik lat dobił już do 3050. Mieszkańcy tej planety, od kiedy pamiętam żyli pod kopułą oszustwa. Skrywali się pod kłamstwami ludzi u władzy. Nic się praktycznie nie zmieniło, oprócz rozwinięcia technologii i... No właśnie chyba najważniejszy punkt, jaki powinnam wymienić całkiem na początku. Od dawna byliśmy połączeni z innymi planetami i od tamtego czasu chronimy tą informację, jak najcenniejszy diament. Męczyło mnie życie w obłudzie... Kiedyś codziennie obracałam się wśród przyjaciół mieszkających pode mną, uśmiechałam się i udawałam, że wszystko jest w porządku. Z czasem te więzi się obluzowały... Została mi teraz tylko wierna Sakura.

Podniosłam wzrok na nieznajomego. Wybudził się kilka godzin temu, ale wciąż ze mną nie rozmawiał. Próbowałam wszystkiego, ale traktował mnie, jak powietrze. Wpatrywał się tylko ślepo w telewizor ignorując otoczenie.

Cudaki... Osoby pozbawione wszczepionego przy narodzinach implantu pod skórę. Nieuchwytni... Niewidzialni... Nie z tego świata.

     -Mogę Ci zmienić opatrunek? Rana na brzuchu, wciąż się nie zagoiła, a nie chce, abyś dostał zakażenia. Nie musisz ze mną rozmawiać. - złapałam za apteczkę, która leżała obok mnie na stoliku. - Proszę. – przysiadłam się do niego. Nie patrzył na mnie.

Odpięłam guziki koszuli po moim ojcu. Musiałam coś mu dać, bo tamto ubranie było całkowicie zniszczone. Przyjrzałam się zakrwawionemu kompresowi jałowemu i najdelikatniej, jak potrafiłam złapałam za jego brzegi. Nie chciałam go skrzywdzić, wciąż nie wiedziałam czy przypadkiem nie jest psycholem.

W tamtej chwili stało się coś, czego kompletnie się po nim nie spodziewałam. Jego palec przejechał po mojej ręce zatrzymując się na szyi. Dotykał mnie naprawdę delikatnie. Kątem oka widziałam, jak się we mnie wpatruje, ale nie przerwałam swojego zajęcia, mimo potężnej bitwy motylków w brzuchu.

     -Uważaj. - syknął łapiąc mnie za dłoń.

     -Przepraszam... - czułam się, jak idiotka – Zamyśliłam się.

     -Zauważyłem.

Na jego poważnej od dawna minie pojawił się uśmiech. Wyjątkowo piękny uśmiech.... Jego palec powędrował za mój dekolt, dotykał mojej piersi. Widać, że ból nie rozproszył go przed igraszkami. Przerwałam na chwilę zmianę opatrunku, chciałam zobaczyć jego oczy. Były przepełnione pożądaniem. Musiałam przyznać, że jego dotyk był bardzo przyjemny... To, w jaki sposób bawił się moimi sutkami wysyłało mnie powoli do siódmego nieba.

     -Jesteś bardzo ładna, wiesz?

Milczałam. Skończyłam zmieniać opatrunek i wtedy moje ciało drgnęło. Zbliżył się do mnie. Był taki... Niesamowity. Jego głowa delikatnie się przechyliła. Zamknęłam oczy. Odpływałam. Jego wargi musnęły moje usta... Jego język powędrował na moją szyję. O Boże... Nie powstrzymam się... Poddałam się pokusie będąc przygotowana na pełne oddanie.

Nie przerywaj... Nie ważne, kim jesteś... Po prostu nie przestawaj...

Rozpiął kilka guzików koszulki i ze stanika wyciągnął pierś. Zaczął się nią bawić, jakby była jego własnością. Byłam zachwycona tą pewnością siebie. Złapałam go za włosy i przechyliłam się do tyłu. Tak właśnie... Tak... Jęknęłam z podniecenia, a on wsunął rękę, pomiędzy moje nogi. Odsunął koronkowe majtki i gładził moje wargi. O Boże... Jak mi dobrze... Niech ta noc nigdy się nie kończy.

Byłam rozpalona do cna możliwości, a on nie przestawał traktować mnie, jak swojej su*ki. Nie lubiłam tego określenia, ale w tych sferach uwielbiałam, gdy mężczyzna dominował. Bardzo szybko zdjął moje majtki, kolejnym ruchem rozpiął do końca koszulkę. Całował mnie... Jego wargi dotykały mojego brzucha, aż dotarły do miejsca finalnego.

Jęczałam... Sapałam... Ponownie jęczałam... Wyginałam swoje ciało... Gładziłam go po włosach... Nie mogłam przestać sapać... Jego język wędrował tam i z powrotem… Robił kółeczka... Zawładnął moim ciałem... Nie... Ja zaraz oszaleje!

Jęknęłam o wiele głośniej, niż poprzednim razem.

     -Jeszcze nie... - szepnął do mnie.

Język kochanka ponownie wędrował po moim brzuchu. Zatrzymał się na chwilę przy piersiach, pieścił je. O tak! Byłam cała Twoja mój przybyszu z innej planety!

Ciało nieznajomego przywarło do mojego. Czułam, jak jego dłoń rozpina rozporek. Zaczął całować mnie namiętnie. Robił to tak dziko, że nieustannie przechodził mnie dreszcz podniecenia. Od stóp do głów i tak w nieskończoność. Ten chłopak... Boże...

Tak... Właśnie tak...

Wyciągnął go, ale jeszcze nie zrobił tego, na co tak bardzo czekałam. Złapał mnie za włosy i przyciągnął do siebie. Nie bolało... Wręcz przeciwnie... Strasznie podnieciła mnie jego władza.

Odwrócił mnie do siebie plecami, całował po szyi. Dotykał moich sutków, znowu je ściskał i szarpał. Przyszła długo oczekiwana chwila. Włożył go we mnie, a ja w tym samym momencie zawyłam, niczym syrena strażacka jadąca do pożaru. Oj tak... Teraz przydałaby się straż, bo ktoś powinien ugasić ten ogień, który powstał przez temperaturę naszych ciał.

Dochodziłam... Czułam najcudowniejsze uczucie, jakie może w swoim życiu poczuć kobieta... Rozpływałam się... Tak... Jęknęłam ostatni raz dając się ogarnąć orgazmowi... Nie wytrzymałam dłużej... Nie mogłam... Doszłam... On w tym samym momencie wytrysnął w moim wnętrzu. Nie gniewałam się... Byłam szczęśliwa i zaspokojona.

„Jedynym wyjściem jest, abyś go w sobie rozkochała” - przypomniały mi się słowa przyjaciółki.

W tuliłam się w jego klatkę piersiową, a on objął mnie ręką.

Rozkochaj go w sobie...

Nie... Za późno… Zwariowałam…

To on rozkochał mnie w sobie...

A nawet nie znałam jego imienia.

___

     -Wstawaj! - poczułam mocne szarpnięcie. - Ubieraj się! Musimy uciekać...

Nie ogarniałam sytuacji, ale on wyglądał na bardzo zdenerwowanego. Rzucił we mnie moimi ciuchami – automatyczne ubieranie się miałam we krwi. Nauczyło mnie tego częste wstawanie w nocy.

     -Rusz się! Szybciej! - brunet wybiegł z pokoju.

Światła śmigłowców oświetliły całe moje mieszkanie. Było ich mnóstwo. To nie możliwe... Dowiedzieli się o nim... Ale jak?

Trzymając się bardzo blisko podłogi przeszłam do salonu. Nie widziałam nigdzie nieznajomego. Dokąd on do cholery poszedł?!

Usłyszałam bardzo charakterystyczny dźwięk występujący podczas ładowania karabinów laserowych. Cholera... Położyłam się na podłogę za kanapą. Modliłam się po cichu, aby żaden z pocisków nie trafił... Nie we mnie... A w niego. Nie wiedziałam gdzie się podział, zgubiłam go.

Zasłoniłam głowę rękoma i z mojego pięknego salonu zrobiła się prawdziwa sieczka. Pociski trafiały wszędzie. W powietrzu unosiły się pióra z poduszek, w przerwie słychać było rozbijane szkło, a cała ta nowa technologia, której tak nie trawiłam roznosiła po pokoju iskry. Niech oni przestaną już strzelać!

Moja prośba się spełniła, ale niestety... Szykowali grubszy kaliber, którego moja wzmocniona kanapa – specjalnie zaprojektowana i zrobiona przeze mnie, właśnie na taką ewentualność – nie wytrzyma. Szykowali pociski wybuchowe. One obrócą mój dom w proch.

Wstałam i w lekkiej panice zaczęłam uciekać. Pocisk przeleciał za moimi plecami. Boom! Moje ciało uderzyło w ścianę i osunęło się na podłogę. W pomieszczeniu rozległ się pożar. Fundamenty budynku zaczęły się walić. Czułam, jak wszystko pode mną pęka. Cholera. Jestem kilkanaście tysięcy kilometrów nad ziemia. Jeśli teraz spadnę – zginę.

     -Gdzie jesteś?! - krzyknęłam, ale w odpowiedzi usłyszałam kolejne ładowanie pistoletów.

Co było gorsze? Upadek z tak wielkiej wysokości czy śmierć od tych posranych karabinów? Gdybym tylko dotarła do rzeźni mogłabym założyć spadochron i spróbować skoczyć. W tym zgiełku mogłam trafić na ziemie niezauważona.

Zrobiłam jeden krok i usłyszałam dźwięk wyginającego się metalu. Nie dotrę tam. Nie ma szans. Jeśli teraz drgnę wszystko runie.

Gdzie do cholery podział się ten głupek? Jakim cudem mogłam pomyśleć, że mu na mnie zależy? Pewnie mnie wykorzystał, a teraz dostał swoją szansę na ucieczkę. Opiekowałam się nim tyle czasu... Zakochałam się w nim, a on pewnie teraz szydzi w bezpiecznym miejscu z mojej naiwności.

Dziewczyno... Kiedy Ty się w końcu czegoś nauczysz?

W pokoju zaczęło brakować tlenu, co spowodowało u mnie atak kaszlu. Przechyliłam się na bok i... To był mój koniec. Cała podłoga się zerwała i zaczęła spadać, a ja razem z nią. Słyszałam dźwięki masakrujących mój dom pocisków. Nie ważne... I tak zaraz zginę. Roztrzaskam się...

Zniknęłam w chmurach.

Poczułam zadziwiająco silne uderzenie, a po chwili znalazłam się w jego objęciach. Miał na sobie spadochron. Mój spadochron… Przytuliłam się do niego. Zjawił się... W samą porę.. A już pogodziłam się ze śmiercią, chociaż nie ze świadomością, że mogłam dla niego nic nie znaczyć.

___

     Klękał obok mnie przyglądając się, jak kawałkiem materiału zasłaniam ranę na nodze. Wyglądał na bardzo przejętego, choć na jego twarzy widniał delikatny uśmiech. Chyba nie chciał w pełni okazać swoich uczuć.

     -Na marginesie... - przytrzymał palec na węźle, abym zrobiła kokardkę. - Jestem Sasuke. Nie przedstawiłem się wcześniej.

     -Uwierz mi... Zrobiłeś to w odpowiednim momencie. - prychnęłam starając się podnieść. Złapał mnie pod pachę i przysunął bliżej siebie. - Jestem..

     -Ino... - uśmiechnął się. - Wiem. Muszę przyznać, że jak byłaś w terenie trochę pogrzebałem w Twoich rzeczach.

     -Co? - uderzyłam go bardzo delikatnie w klatkę piersiową. - Jak mogłeś?

     -Sama wpuściłaś mnie do swojego domu. Spodziewałaś się, że nie ruszę się z łóżka?

     -Myślałam, że byłeś nieprzytomny. - zaśmiał się. - No co?

     -Nie wstawałem, bo podobało Ci się to całe niańczenie. - zawstydziłam się. Miał rację. - Lubiłaś to robić, a ja lubiłem Twoje towarzystwo. Jak na czyściciela jesteś całkiem, całkiem...

     -Całkiem, całkiem? - powtórzyłam z niedowierzaniem.

     -Żartowałem. - pocałował mnie w policzek. - Dasz radę iść? Wiem, jak możemy się stąd wydostać.

     -Wydostać? - zamrugałam kilka razy energicznie. - Jak to wydostać?

     -Polecimy na moją planetę. Tam będziemy bezpieczni.

     -Nie mogę wyjechać. - odepchnęłam go od siebie i z cudem utrzymałam się na nogach. - Co Ci przyszło do głowy?

     -Przed chwilą – wskazał palcem w niebo - ledwo uszłaś z życiem przez ludzi, którzy niby byli dla Ciebie najbliżsi. Nie masz tutaj nic. Ojciec nie żyje, matka bardzo dawno opuściła ziemię i jest na misji, z której najprawdopodobniej nie wróci. - wzruszył ramionami. - Poza tym czy artyści nie powinni być gotowi zrobić wszystko w pogoni za swoimi uczuciami?

     -Skąd wiesz, że jestem artystką?

     -Widziałem Twoje obrazki. Spodobały mi się.

     -No wiesz! - zdenerwował mnie, naprawdę zaczynał wyprowadzać mnie z równowagi.

     -Przestań się wkurzać i ze mną wyjedź! Dobrze wiem, że poczułaś to samo co ja, a tam będziemy bezpieczni.

     -Będą nas ścigać. Nie odpuszczą mi.

     -Piep*rzyć to. Mój ród od zawsze jest gotowy zginąć w imię sprawiedliwości. Nie pozwolą Cię skrzywdzić. Tego możesz być pewna. Poradzimy sobie. Stoczymy walkę i wygramy.

     -Ja... - zawahałam się. - Nie wiem czy tego chce.

     -Spójrz mi prosto w oczy i powiedź, że tutaj zostaniesz? Powiedź, że jesteś gotowa wybrać to zasrane więzienie zamiast polecieć ze mną i być szczęśliwą?!

     -Nie potrafię.

     -Powiedź mi! - złapał mnie za ramiona i przyciągnął do siebie. To bolało. - Masz teraz szansę. Zrób to, a odejdę i już nigdy mnie nie zobaczysz.

     -Nie chce byś odchodził. Ja... Po prostu…

     -Nie pozwolę, aby coś Ci się stało.

     -Za szybko nas znajdą... - pokręciłam panicznie głową. - Mam przecież zaprogramowany chip...

     -A propos chipu. - wyciągnął zza paska nóż. - Daj rękę.

     -Nie. - przerażał mnie.

     -Dawaj! - złapał moją prawą dłoń. - To zaboli. - bardzo szybkim ruchem wbił ostrze pod skórę.

Tego było już dla mnie za wiele. Straciłam przytomność.

___

     Przed moimi oczami pojawił się widok zapierający dech w piersiach!!! W końcu spełniłam największe marzenie, które wiecznie odkładałam przez głupie wymówki. Byłam tutaj... Właśnie w tej chwili z poczuciem jego bliskości.

Czarne niebo ogarnęła niesamowita gamma kolorów. Dominująca pomarańczowa barwa była otoczona innymi, przepełnionymi życiem poświatami. To było takie piękne… Róż, fiolet, niebieski, zielony, czerwony… Porozrzucane w nieogarnięty sposób tworzyły idealną harmonię.

Będąc kontrolowane przez wiatr miotały się tak nade mną, niczym najlepsi tancerze na parkiecie.

Zorza polarna była najpiękniejszym darem, jakim Bóg mógł obdarować Ziemie. Nie mogłam uwierzyć, że to nie sen. Pojawiła się w odpowiednim momencie. Chciała się ze mną pożegnać. Tak… To było idealne pożegnanie.

Byłam gotowa na odejście.

„Kto nie ryzykuje, ten nie żyje”

___

KRÓTKI DODATEK!

ZMIANA POSTACI – INOICHI YAMANAKA

WCZEŚNIEJ.

     -Wiesz ile ona znaczy?! Wiesz ile znaczy dla nas wszystkich?! – uderzyłem pięścią w stół. – On nie może jej dostać!! – popchnąłem tą małą różowowłosą kretynkę na ścianę. Nie mogłem zapanować nad swoim gniewem. – Ty durna idiotko! Jeśli się w nim zakocha i z nim wyjedzie to już po nas!

Złapałem za słuchawkę od radia. Wcisnąłem przycisk przystawiając ją do ust.

     -Enigma 6 tu Chuck 2-4-1-2-0-2. – podałem numery swojej odznaki. – Wykryłem śmiertelne zagrożenie na Wieży 8ej. Powtarzam: istnieje zagrożenie pierwszego stopnia. Strzelać, by zabić! – krzyknąłem, chociaż nie byłem pewien tych słów. – W centrum znajduje się skażony oficer jednostki czyścicieli Ino Yamanaka oraz cudak. Oboje są wyjątkowo niebezpieczni. Proszę zachować szczególną ostrożność i nie zbliżać się do celu.

     -Zrozumiałam Chuck 2-4-1-2-0-2. Jednostka niszczycieli już przygotowuje się do zlikwidowania zagrożenia.

Odrzuciłem słuchawkę na swoje miejsce. Moje serce zakuło, ale nie mogłem tego przerwać. Była moją córką, kochałem ją, jednak tutaj nie chodziło o nią, ani o mnie. Stawką było życie na całej planecie.

     -Coś Ty zrobił!? – Sakura odważyła się odezwać. – Zabijesz własną córkę?! Postradałeś zmysły?!

     -Za nieposłuszeństwo trzeba zapłacić. Nikt nie może dostać mojej córeczki.

     -Jesteś nienormalny… - zrobiłem kilka kroków w jej stronę. Bała się mnie. – Nie pozwolę Ci na to. Być może informowałam Cię, jak sobie radzi, ale nie przyczynie się do jej śmierci!

Chciała uciec, jednak było za późno. Złapałem ją za włosy i głową uderzyłem w lustro. Głośny huk rozbitego szkła nie poruszył mojego twardego serca. Puściłem ją, a jej ciało bezwładnie poleciało na ziemię. Żyła, ale gdy odzyska przytomność będzie już za późno.

____

„Od Autorki”

Weźcie proszę pod uwagę, iż pierwszy raz zabierałam się za Hentai – z czasem powinno mi iść lepiej.

Dodatkowo zakończenie specjalnie zostało napisane w ten sposób, gdyby zaistniała potrzeba napisania kolejnej części. Nie zastanawiałam się nad nią jeszcze – bo szczerze nie wiem, czy komuś się to spodoba J. Napisać, czy nie napisać kontynuacji?

BlueKsR Corleone: starałam się to, jakoś logicznie posklejać. Tematyka w sumie była bardzo obszerna. Mam nadzieje, że Cię całkowicie nie zawiodłam ;).

Tak czy siak teraz w następnej kolejności – pewnie jakoś w następnym tygodniu – pojawi się partówka dla Kimi (ItaSaku).

// Kolejka do przyjmowania zgłoszeń jest, wciąż otwarta J

Trzymajcie się ciepło kochani!